افسردگی:
ویتامین دی در تنظیم تولید هورمون‌های آدرنالین، نورآدرنالین و دوپامین توسط مغز نقش دارد. این نقش ویتامین دی به خاطر گیرنده‌های عصبی از جنس ویتامین دی که در قشر فوق کلیوی یا قشر آدرنال (محل تولید این هورمون‌ها) وجود دارند، و نیز به خاطر نقش ویتامین دی در جلوگیری از کاهش شدید میزان پیامرسان‌های عصبی سروتونین و دوپامین، می‌باشد. احتمالاً نقش ویتامین دی در پیشگیری از افسردگی به خاطر همین خاصیت آن است.
بیماری‌های اسکلتی:
شاید همه کسانی که قرص کلسیم مصرف می‌کنند بدانند که کلسیم باید حتماً همراه با ویتامین دی مصرف شود. ضرورت ویتامین دی برای کلسیم به خاطر آن است که میزان جذب کلسیم در روده را افزایش می‌دهد و در بالا نگه داشتن کلسیم خون کمک می‌کند تا از این طریق، تأمین عناصر معدنی مورد نیاز استخوان‌ها به حد کافی صورت گیرد و از افت غیر طبیعی میزان کلسیم خون که می‌تواند منجر به بروز بیماری تتانی (انقباض غیر ارادی ماهیچه‌ها) گردد، جلوگیری شود. کافی بودن مقدار ویتامین دی می‌تواند از نازک شدن، شکننده شدن و ناهنجاری شکل استخوان‌ها پیشگیری کند. همچنین داشتن ویتامین دی کافی باعث جلوگیری از ابتلا به بیماری های استئومالاسی (نرمی استخوان)، استئوپنی (کاهش تراکم استخوان) و استئوپروز (پوکی استخوان) می‌شود.
بیماری‌های قلبی عروقی:
کمبود ویتامین دی با افزایش شیوع بیماری‌هایی از قبیل فشار خون بالا، هیپرلیپیدمی (چربی خون بالا)، بیماری عروق پیرامونی، بیماری سرخرگ‌های کرونری، سکته قلبی، نارسایی قلبی و سکته مغزی ارتباط دارد. دلیل شیوع این بیماری‌های می‌تواند به خاطر خواص ضد التهابی ویتامین دی باشد. در حال حاضر تحقیقات گسترده‌ای در جریان است تا علت و چگونگی تأثیر ویتامین دی بر بروز این بیماری‌های شناخته شود.
عفونت‌ها: آیا شما هم در زمستان بیشتر به عفونت‌های دستگاه تنفسی مبتلا می‌شوید؟ دلیل آن می‌تواند کمبود ویتامین دی باشد. تحقیقات انجام شده نشان داده است که کمبود ویتامین دی باعث افزایش خطر عفونت هم در دستگاه تنفسی فوقانی و هم دستگاه تنفسی تحتانی می‌شود. نقش ویتامین دی در کاهش خطر بروز عفونت‌های شدید که درمان آنها نیاز به بستری شدن در بیمارستان دارد، مانند سینه پهلو، باکتریمی (عفونت خونی)، عفونت مجاری ادراری و عفونت محل‌های جراحی نیز در حال بررسی و تحقیق است.
دیابت نوع ۲:
تحقیقات دانشمندان نشان داده است که خطر بروز دیابت نوع ۲ در افرادی که میزان ویتامین دی در خون آنان بیشتر از ۲۵ نانوگرم بر میلی لیتر باشد، ۴۳% کمتر از افرادی است که میزان ویتامین دی آنها کمتر از ۱۴ نانوگرم بر میلی لیتر است.